پیچ اخلاق در وایبر

وایبر یک نرم افزار مالکیتی چندسکویی پیام رسان فوری صدا روی پروتکل اینترنت برای تلفن های هوشمند است که توسط شرکت وایبر توسعه داده شده است.

در سال ۲۰۱۰ یک شرکت برای سبقت از رقیب خود، اقدام به طراحی و معرفی چنین نرم افزاری کرد.

شاید در ابتدا قصد و نیت طراحان این نرم افزار، فقط افزایش امکانات و قابلیتهای گوشی های هوشمند بود، اما به مرور ابعاد گسترده دسترسی به اطلاعات انبوه در سریعترین زمان و با کمترین هزینه چهره واقعی خود را نشان داد و وایبر به وسیله ای برای فراموش کردن دیگران، گاه ایجاد یک هویت جدید غیر واقعی، کلاه برداری، ورود به فضای بی اخلاقی و خصوصی دیگران شد.

شرکت وایبر توسط چهار اسرائیلی به نامهای تلمن مارکو ، ایگور مگزینیک ، سانی مارولی و اوفر اسمچا احداث شد و به مرور دامنه فعالیت خود را در سراسر جهان گستراند.

استقبال انبوه کاربران در کمترین زمان از نرم افزار وایبر، طراحان آن را به این اندیشه فرو برد که می توان به این نرم افزار امکان ارسال صدا و تصویر را نیز اضافه کرد و اینجا بود که دریچه ای جدید به روی کاربران وایبر باز شد.

وایبری که فقط در مدت زمان دو ماه در سال ۲۰۱۲ در آمریکا توانسته بود، توجه ۵۰ میلیون نفر را جلب کند، هم اکنون به گفته علی جنتی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی ۹ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر ایرانی را عضو کرده است.

شاید برخی افراد مدعی باشند که وایبر فقط نرم افزاری برای تبادل سریع اطلاعات به منظور کاهش هزینه ها باشد، اما فضای دیگری که این نرم افزار جذاب ایجاد می کند، فضایی برای تبادل اطلاعاتی است که به سختی می توان تهیه و منتشر کرد چرا که در بسیاری از مواقع جایگاه و شخصیت افراد و گاه میزان خصوصی بودن مسایل مانع آن می شوند.

وایبر این امکان را می دهد تا گروهی ایجاد شده و اعضای آن گروه به تبادل نظر و اطلاعات با یکدیگر بپردازند، بر سر موضوعی بحث کنند و در کمترین زمان علاوه بر آنکه به فعالیت روزمره خود رسیدگی می کنند، به مراوده و مذاکره نیز بپردازند.

وایبر در ایران اما جایگاه دیگری داشته و دارد، به نظر نمی رسد برای فیلتر کردن آن همچون سایر شبکه های اجتماعی خاص بشود اقدام کرد، شاید راهکار درستی که باید دست اندرکاران فضای مجازی، اینترنت و عرصه فرهنگی کشور در پیش بگیرند، اقدام به اطلاع رسانی، فرهنگ سازی و آشناسازی مردم با منافع و مضرات استفاده از این شبکه اجتماعی باشد.

شاید اقدامی که مسوولان می توانند برای جلوگیری از تاثیر منفی استفاده از شبکه های اجتماعی انجام دهند، سرکوب و برخورد نباشد، بلکه همراهی و همگامی با فعالان این عرصه به منظور آگاه و هوشیار سازی آنان باشد.

مسوولان فرهنگی و فضای مجازی می دانند که هر گونه برخورد و فیلتر کردن این شبکه ها، استفاده کنندگان از آنها را به سمت بهره گیری از روشهایی سوق می دهد که چندان به مذاق قانون گذاران و مجریان قانون خوش نیست .

مسوولان باید به جای سرکوب و برخورد، وارد حوزه آموزش شوند تا بتوانند حداکثر تاثیر منفی شبکه هایی همچون وایبر را بر اخلاق و تخریب ارزشها کاهش دهند و آن را به نرم افزاری برای تسریع تبادل اطلاعات تبدیل کنند.

مینا افشاری؛ خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران

انتهای پیام/.